Klasyfikacja opakowań

Istnieją najrozmaitsze kryteria podziału opakowań. Powszechnie stosuje się ich podział według następujących kryteriów:

– 1) rodzaju materiału, z którego zostały wykonane, 2) formy konstrukcyjnej, 3) podatności do składania i rozbierania, 4) zadania, jakie spełniają w stosunku do zawartości, 5) przeznaczenia i liczby jednostek zawartych w opakowaniu, 6) zasięgu obrotu, 7) możliwości użytkowania w obrocie, 8) sposobu rozliczeń, 9) punktu widzenia przedsiębiorstwa, 10) stopnia zużycia.

Zależnie od materiału, z jakiego zostały wykonane, rozróżnia się opakowania: drewniane, metalowe, szklane, z tworzyw papierniczych (papierowe, kartonowe, tekturowe), tworzyw sztucznych, materiałów wielowarstwowych, tkanin oraz kombinowane, tj. wykonane z dwu lub więcej materiałów.

Według formy konstrukcyjnej opakowania dzieli się na: skrzynie, klatki, beczki, pudła, bębny, butle, worki, torby, tuby itp. Zależnie od podatności opakowań do składania i rozbierania rozróżnia się opakowania sztywne (nierozbieralne), składane (puste można złożyć bez rozdzielania elementów) oraz rozbieralne.

Ze względu na zadania, jakie spełniają w stosunku do zawartości, opakowania dzieli się na bezpośrednie (stykające się z produktem) i pośrednie (nie stykające się z produktem). Zależnie od przeznaczenia opakowania dzielą się na transportowe, zbiorcze i jednostkowe (rysunek 7). Opakowania transportowe mają na celu ochronę zawartości przed niekorzystnym działaniem czynników zewnętrznych podczas transportu lub magazynowania. Zapewniają także łatwe i bezpieczne prowadzenie manipulacji przeładunkowych i składowych oraz umożliwiają piętrzenie ładunków w stosy. Mogą być sztywne, składane lub rozbieralne. Opakowania zbiorcze służą do zapakowania zestawu obejmującego zwykle kilka lub kilkanaście sztuk produktu bez opakowania lub w opakowaniu jednostko- wym: wymagają dodatkowego zabezpieczenia w postaci opakowania transportowego. Opakowania jednostkowe służą do zapakowania produktu w typowej ilości nabywanej przez konsumenta i są wliczane w cenę wyrobu. Powinny być one dogodne dla sprzedawcy i konsumenta, a więc mieć np. uchwyty do przenoszenia lub różnego rodzaju dozowniki albo być wykorzystywane w gospodarstwie domowym (np. używane w kuchence mikrofalowej).