Menedżer i kilka sposobów dywersyfikacji

Przedsiębiorstwo, które zdecydowało się na stosowanie tej strategii, musi dokonać nowej alokacji zasobów będących w jego dyspozycji. Znaczna część środków powinna być przesunięta z dotychczasowych działań do nowych przedsięwzięć (zastosowanie nowych technologii, wprowadzenie innych metod sprzedaży, podniesienie kwalifikacji pracowników). Strategia dywersyfikacji różni się od wcześniej omówionych strategii. Menedżer ma do dyspozycji kilka sposobów dywersyfikacji:

– wysiłkiem samego przedsiębiorstwa,

– przez zakup licencji (know-how),

– przez zakup innego przedsiębiorstwa bądź fuzję z nim.

Najczęściej rozróżnia się trzy kierunki dywersyfikacji: pionową, poziomą i równoległą, a wybór jednego z nich zależy od technologicznych i ekonomicznych możliwości firmy.

Dywersyfikacja pionowa polega na wyeliminowaniu kooperacji i wytwarzaniu niezbędnych do produkcji materiałów we własnym zakresie w przedsiębiorstwie. Taka sytuacja ułatwia szybkie wprowadzanie nowych typów danego produktu. Ma też tę zaletę, że ogranicza stopień zależności od dostawców, zmniejszając tym samym ryzyko działania. Wadą dywersyfikacji pionowej są trudności dostosowania się firmy do zmieniających się warunków w jej otoczeniu.

Dywersyfikacja pozioma polega na wprowadzeniu nowych produktów w obszar działalności firmy. Produkty te najczęściej zaspokajają nowe potrzeby obecnych nabywców lub w inny sposób satysfakcjonują już istniejące potrzeby. Stosowanie tego kierunku dywersyfikacji może sprzyjać utrzymaniu, a w korzystnych warunkach – nawet poprawie pozycji konkurencyjnej przedsiębiorstwa.

Dywersyfikacja równoległa polega na tym, że przedsiębiorstwo jednocześnie zajmuje się odmiennymi produktami. Angażuje się w zupełnie inne, nie powiązane z dotychczasową strukturą rynkową (czyli z obecnymi dostawcami i odbiorcami, a także konkurencją) obszary działalności na wielu różnych segmentach rynku. Dla firmy jest to bardzo ryzykowna sytuacja.

Dane opcje strategii ograniczania (w literaturze występuje także pojęcie strategii konsolidacji) są również wynikiem relacji zachodzących między rynkiem a produktem. Na tej podstawie wyróżnia się (rysunek 16):

– strategię redukcji nakładów:

– strategię wycofania się z części rynków:

– strategię redukcji liczby produktów:

– strategię likwidacji linii produktów.

Wybór danej opcji strategicznej będzie określa! kierunek działań strategicznych. Wynika on z oceny możliwości utrzymania lub zdobycia nie zajmowanej pozycji na rynku oraz szans utrzymania na rynku produktu lub jego wycofania (eliminacji) z rynku, gdy nie ma możliwości utrzymania silnej pozycji konkurencyjnej produktu.